امیرالمومنین امام على علیه السلام مى‏فرمایند با من که حاکم هستم این گونه نباشید، آزادمرد باشید.

لا تُکَلِّمُونى بِما تُکَلَّمُ بِهِ الْجَبابِرَة

مبادا آن اصطلاحاتى را که در مقابل جبّاران به کار مى‏برید که خودتان را کوچک و ذلیل و خاک پا مى‏کنید و او را بالا مى‏برید و به عرش مى‏رسانید، براى من به کار ببرید.

مبادا با من این گونه حرف بزنید! با من همان‏طور که با دیگران حرف مى‏زنید، صحبت کنید.

وَلا تَتَحَفَّظوا مِنّى بِما یُتَحَفَّظُ بِهِ عِنْدَ اهْلِ الْبادِرَة

و اگر دیدید احیاناً من عصبانى و ناراحت شدم، حرف تندى زدم، خودتان را نبازید، مردانه انتقاد خودتان را به من بگویید، از من حریم نگیرید.

 وَلا تَظُنُّوا بِىَ اسْتِثْقالًا فى حَقٍّ قیلَ لى

‏گمان نکنید که اگر حقّى را در مقابل من بگویید، یعنى اگر علیه من کلمه‏اى بگویید که حق است، بر من سنگین خواهد آمد. بحق از من انتقاد کنید، ابداً بر من سنگین و دشوار نخواهد بود، با کمال خوشرویى از شما مى‏پذیرم.

وَلَا الِتماسَ اعْظامٍ لِنَفْسى‏

اى کسانى که من حاکم و خلیفه‏تان هستم و شما رعیّت من هستید، خیال نکنید که من از شما این خواهش را دارم که از من تمجید و تعظیم کنید، از من تملّق بگویید، مرا ستایش کنید، ابداً.

بعد یک قاعده کلّى را ذکر مى‏کند:

فَانَّهُ مَنِ اسْتَثْقَلَ الْحَقَّ انْ یُقالَ لَهُ اوِ الْعَدْلَ انْ یُعْرَضَ عَلَیْهِ کانَ الْعَمَلُ بِهِما اثْقَلَ عَلَیْه‏

  یعنى آن آدمى که وقتى حق را به او مى‏گویى دشوارش مى‏آید و ناراحت مى‏شود که چرا حق را گفتى، عمل کردن حق براى او سخت‏تر است.

لا تُخالِطونى بِالْمُصانَعَةِ

با بارى به هر جهت، هر چه شما بفرمایید صحیح است، هر کارى که شما مى‏کنید درست است (این را مى‏گویند مصانعه و سازش) با من رفتار نکنید. هرگز با من به شکل سازشکارها معاشرت نکنید.

و در آخر خواهش مى‏کند:

فَلا تَکُفُّوا عَنْ مَقالَةٍ بِحَقٍّ اوْمَشْوَرَةٍ بعَدْلٍ‏ 

اى اصحاب من، یاران من، ایّهاالناس! از شما خواهش مى‏کنم که هرگز از سخن حق و انتقاد حق و از اینکه مشورت خودتان را به من بگویید نسبت به من مضایقه نکنید.

این نمونه‏اى کامل از مردى است که از نظر معنوى آزاد است و در مقام حکومت بدین گونه به دیگران آزادى اجتماعى مى‏دهد.

خدایا تو را قسم مى‏دهیم به حقیقت على بن ابى طالب علیه السلام که ما را از پیروان واقعى على قرار بده.

منبع: من این مطلب رو توی کتاب آزادی معنوی شهید مطهری خوندم که استاد منبع رو نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه 207، صفحه 686 معرفی کرده اند.

نوشته شده در دوشنبه 91/11/30ساعت 11:20 عصر توسط یاس نظرات ( ) |