اول باید علم و آگاهی داشته باشیم نسبت به:

آ) معروف و منکر چیست؟

ب) جامعه و مقتضیات اجتماعی

پ) اسلوب ها و وسایل کارآمد در امر به معروف و نهی از منکر

«کسی که بدون بصیرت دست به عمل می زند مثل کسی است که در راه اشتباه می رود، هر چه سریعتر حرکت کند از مقصدش دورتر می شود»

 

دوم باید علم و آگاهی داشته باشیم نسبت به:

آ) یقین داشته باشم آنچه می خواهم به شخص امر کنم به وی واجب باشد.

ب) یقین داشته باشم او اشتباها این کار را نکرده باشد. با علم و قصد تکرار در مسیر این منکر قدم گذاشته باشد.

پ) احتمال تاثیر وجود داشته باشد. (البته فرد نباید محافظه کار باشد. احتمال اثر با در نظر گرفتن تمام اسلوب ها و وسایل و روش هاست. اگر با یه روش ساده وارد شوم شاید اثر نداشته باشد. دوم اینکه ممکن است احتمال اثر در طولانی مدت باشد، دقیقا مثل قیام امام حسین(علیه السلام))

ت) قدرت بر انجام آن امر. (که باید توجه داشت که قدرت قابل اکتساب و تحصیل است.)

ث) عدم ضرر و مفسده جانی و مالی ...( خب آدمای ترسو از این قسمتش خوب استفاده میکنند. اینها اگر نماز و روزه هم برایشان ضرر داشته باشد ترک میکنند. این مفسده ای که گفته شده اینه که عقلی و منطقی عمل کن، سرمایه هاتو هدر نده، هزینه رو با بازده مقایسه کن. یعنی هزینه اش بیشتر از عوایدش نباشه، نه اینکه اصلا هزینه نداشته باشه. حتی در طولانی مدت.

مثلا وقتی یه دهقان بذر در دل خاک می گذارد اگر کوتاه مدت نگاه کنیم ضرر کرده ولی در طولانی مدت هر دانه 700 دانه می شود.

اباعبدالله امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت شان چه سرمایه گرانبهایی اند برای اسلام، اما امام حسین(علیه السلام) همه آن سرمایه عظیم را برای حفظ اسلام هزینه می کند. جان به خطر بیوفتد یا دین؟ جان و مال و آبرویم فدای دین.

 

نوشته شده در چهارشنبه 91/1/30ساعت 6:20 عصر توسط یاس نظرات ( ) |