بسم الله

مثل خیلی های دیگر که توی سربالاییِ نبودن ها، توی نشدن ها و نرسیدن ها، پای ایمانشان سست میشود، لنگ میزند، گاهی کم می آورم. مثل خیلی های دیگر گاهی توی نهان خانه ی دلم علف های تردید می روید و نهال یقینم را نشانه میگیرد. باورم به یغما میرود؛ باورِ این که اگر بخواهی، می توانی؛ که نشدن ها از روی نتوانستنت نبوده، از روی نخواستنت بوده و نخواستنت از روی حکمت و دلیل.

قبول! قدِ کوتاهِ معرفت من نمی رسد به بلندای فهم توانستن و خواستن و حکمت تو. این طور وقت ها تو می مانی و غیرتی که برنمیتابد حتی توی پستوهای دلم، به توانستنت شک کند. بعد همان وقت ها به آیه ای، به نشانه ای، به اشارتی نشانم می دهی که اگر بخواهی، می توانی؛ که ندادن هات دلیل داشته. بعد من می مانم و دست هایی که دوباره بلند می شود، گونه هایی که خیسِ باران پشیمانی می گردد و لب هایی که بر آن ها ترنم "یا باسط الیدین بالعطیه" جاری می شود.

ای کسی که هر دوتا دستهات را باز کرده ای برای عطا، برای بخشیدن، برای انفاق، ببخش نفهمیدن های من را...

وَقَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ  غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا  بَلْ یَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ یُنْفِقُ کَیْفَ یَشَاءُ 

و یهود گفتند : دست [قدرت] خدا بسته است . دست‏هاشان بسته باد و به کیفر گفتار باطلشان بر آنان لعنت باد ؛ بلکه دست اراده و قدرت خدا همواره گشوده و باز است [به هر چیز و به هر کس] هر گونه بخواهد ، روزى می‏دهد .

سوره مائده آیه 64

مریم روستا، برای خاطر آیه ها، ص62

نوشته شده در یکشنبه 93/2/28ساعت 10:25 عصر توسط یاس نظرات ( ) |