بسم الله
وعظ همچنانکه در قرآن کریم آمده است یکى از طرق سه گانه دعوت (حکمت، موعظه، مجادله به نحو احسن) است.
تفاوت موعظه و حکمت در این است که
- حکمت تعلیم است و موعظه تذکار،
- حکمت براى آگاهى است و موعظه براى بیدارى،
- حکمت مبارزه با جهل است و موعظه مبارزه با غفلت،
- سرو کار حکمت با عقل و فکر است و سرو کار موعظه با دل و عاطفه،
- حکمت یاد مىدهد و موعظه یادآورى مىکند،
- حکمت بر موجودى ذهنى مىافزاید و موعظه ذهن را براى بهره بردارى از موجودى خود آماده مىسازد،
- حکمت چراغ است و موعظه باز کردن چشم است براى دیدن،
- حکمت براى اندیشیدن است و موعظه براى به خودآمدن،
- حکمت زبان عقل است و موعظه پیام روح، از این رو شخصیت گوینده در موعظه نقش اساسى دارد، بر خلاف حکمت.
در حکمت روحها بیگانه وار با هم سخن مىگویند و در موعظه حالتى شبیه جریان برق که یک طرف آن گوینده است و طرف دیگر شنونده به وجود مىآید و از این رو در این گونه از سخن است که
«اگر از جان برون آید نشیند لاجرم بر دل»
وگرنه از گوش شنونده تجاوز نمىکند.
در باره سخنان موعظهاى گفته شده است:
«الکلام اذا خرج من القلب دخل فى القلب و اذا خرج من اللسان لم یتجاوز الاذان»
سخن اگر از دل برون آید و پیام روح باشد در دل نفوذ مىکند اما اگر پیام روح نباشد و صرفاً صنعت لفظى باشد از گوشها آنطرفتر نمىرود.
مجموعهآثاراستادشهیدمطهرى، ج16(سیری در نهج البلاغه)، ص 498
پ.ن: تصویر؛ پاییز92 با دوربین 5 مگاپیکسلی موبایل.
| Design By : Pichak |
الـهـیـــ ؛ آن خـواهــمــ ، کـهـ هـیــچــ نـخــواهــمــ...
پیـــوندها
