بسم الله

(ادامه ی حدیث) فَاغْتَمَمْتُ مِنْ ذَلِکَ وَ خَرَجْتُ مِنْ عِنْدِهِ وَ قُلْتُ فِی نَفْسِی لَوْ تَفَرَّسَ فِیَّ خَیْراً لَمَا زَجَرَنِی عَنِ الِاخْتِلَافِ إِلَیْهِ وَ الْأَخْذِ عَنْهُ 

از این سخن امام اندوهگین شدم و از نزد آن حضرت بیرون آمدم درحالی که در درون، با خودم گفتم: اگر حضرت در من خیری می یافتند مرا از آمد و شد نزد خود و کسب علوم از محضر خویش نهی نمیکردند و محروم نمی ساختند.(پس من فردشایسته ای نیستم و اشکال در خودم است والاّ امام صادق علیه السلام مرا رد نمی کردند.) 

ادب نگاه داشتن در برابر اولیای خدا

خوب است ادب سلوک را از این سالک بیاموزیم.

این پیرمرد نود و چهار ساله، به خاطر اینکه حضرت او را نپذیرفت، قهر نکرد؛ به او هم برنخورد؛ نگفت عجب شخص متکبری بود، ما را تحویل نگرفت؛ بلکه عیب را به خودش برگرداند.

گاهی اوقات نزد بزرگی می رویم و او به دلیلی ما را تحویل نمی گیرد. بعد به جای اینکه فکر کنیم چه ایرادی در ما بود که آن بزرگ ما را نپذیرفت؛ پشت سر آن بزرگ، کلی بد گویی می کنیم.

این خطا و جفای بسیار بزرگی است.

منبع: حدیث دوست، رهنمودها و دستورالعمل های سلوکی امام صادق علیه السلام به عنوان بصری، مهدی طیب، ص33

----

پ.ن: حدیث دوست + 1 + 2

نوشته شده در دوشنبه 91/12/21ساعت 11:5 عصر توسط یاس نظرات ( ) |